Let our Nicaragua adventure begin

Let our Nicaragua adventure begin

Na het leuke afscheid van zaterdag en alle lieve kaartjes mocht het dan eindelijk beginnen.
Het afscheid ging eigenlijk vrij vlot en makkelijker dan ik had verwacht. Ik had verwacht dat ik ontzettend zenuwachtig zou zijn voor het avontuur wat ons te wachten staat, omdat er nog redelijk veel onduidelijk is/was. Maar ik kon het redelijk goed loslaten om met drie hotelschool jongens te beginnen aan ons Nicaragua adventure. Het is immers toch een droom die uitkomt; Spaans verbeteren en ook nog studiepunten verdienen met een project in Nicaragua.

De jongens hadden van de vorige minor nog bonnen om voor een bepaald bedrag te eten op Schiphol, laten we het er op houden dat we hier flink hebben zitten eten en drinken. Na een lange rij voor het vliegtuig mochten we dan maandag 17 november, 11.25 uur vliegen naar Panama. Het vliegen zou 11 uur duren naar Panama. Dat was toch wel even een opgave, maar we hebben films zitten kijken en het ging toch iets sneller dan ik had verwacht. Na deze 11 uur waren we eindelijk in Panama aangekomen. Hier hebben we even wat gedronken aan de bar. Daarna waren we de lucky one’s om van Panama naar Managua te vliegen met het baseball team van Nicaragua. Dit kleine vliegtuigje zat overvol en we werden lekker bekeken door de mensen(we vallen toch wel op als Nederlanders). Ik was de gelukkige om naast één van de spelers te mogen zitten. Gelukkig waren we allemaal zo moe, dat ik per direct in slaap viel. Eenmaal aangekomen in Nicaragua werden we hartelijk ontvangen door mensen van het vliegveld met allemaal mondkapjes. (ze zijn bang voor ebola), ook werden we gemeten op onze temperatuur. We hadden allemaal een temperatuur rond de 36 graden. Na de roltrap was de douane waar we allemaal mochten betalen voor de binnenkomst en de immigratie papieren moesten inleveren. De backpacks kwamen daarna heel snel en er stonden onwijs veel mensen op ons te wachten achter de ramen. Helaas bleek uiteindelijk dat deze mensen niet voor ons waren, maar voor het baseball team. Babet onze begeleidster hier in Nicaragua, kwam gelijk naar ons toe en had een taxi geregeld. We konden helaas weinig zien omdat het al donker was, maar eigenlijk was ik zo moe, dat ik het allemaal wel prima vond. Toen ons busje was aangekomen in Granada bij het hostal hebben we nog even wat gedronken en zijn we lekker gaan slapen in dit prachtige hostal. De leukste opmerking van deze dag die ik opvallend vond voor Nicaragua; ‘hoelang hebben ze gereisd vandaag?’ zei de buschauffeur. Babet: ’15 uur vliegen ongeveer’ de buschauffeur: ‘dat is langer dan een dag’. Het geeft toch wel weer mooi weer hoe de buschauffeur over onze reis dacht.

De volgende dag werd ik vroeg wakker en raakte aan de praat met Babet over onze komende dagen en weken. Hoe en wat dat ga ik beschrijven in mijn volgende blog, want ik heb zo veel om te vertellen dat het anders wel heel lang gaat worden.
Na een heerlijk ontbijt met vers fruit en wandeling in de straat, waarin mij opviel dat ik toch wel echt werd nagekeken, kwamen we terug in het hostal. De jongens werden toen ook wakker en we zijn de stad gaan verkennen. Granada is een koloniale stad, waar relatief veel toeristen komen. We hebben over marktjes gelopen, de cathedraal beklommen en bekeken, geluncht in het Green Garden Cafe waar overigens alleen maar toeristen zaten en vooral onze ogen uitgekeken. Het viel ons op dat er weinig bewegwijzering was, de mensen echt rustiger Spaans spreken dan in Spanje, de huisjes heel leuk en mooi gekleurd zijn. In de middag heb ik met de jongens naar het water gelopen, het grote meer van Nicaragua. We hebben hier even over de pier gelopen en hadden toen toch wel even bedacht dat wij hele gelukkige mensen zijn dat wij onze minor mogen doen in een Spaanstalig Nicaragua. We zijn lekker aan het oefenen met de Spaanse taal en ik moet zeggen dat het niet tegen valt. We hebben deze dag ook rondgekeken wat er werd aangeboden voor toeristen omdat we hier natuurlijk straks met ons project mee aan de gang gaan. Daarna hebben we door een wat mindere straat van Granada terug gelopen en zijn op het terras beland. Hier werden de Mojito’s maar besteld, want dat hadden we toch echt wel verdiend na een lange dag. Na hier door verschillende mensen te worden benaderd om iets te kopen zoals je dat in de meeste steden wel kent, kwamen er zelfs kleine kinderen van een jaar of 4/5/6 om te proberen iets te verkopen. Dat vond ik toch wel heftig om te zien. Uiteindelijk zijn we in het hostal terug gekomen om even te spreken over onze bevindingen. Na een snelle douche zijn we heerlijk gaan eten in een restaurant in de ‘toeristen’ straat van Granada. Rond een uur of 9 waren wij klaar en was het voor mij echt tijd om naar bed te gaan, wat een indrukken de eerste echte dag!!

Dag 2 in Granada zijn we met een cacao tour mee geweest. Even voordat jullie verder lezen; wie had drie maanden geleden bedacht dat ik in Nicaragua op een vulkanische grond door de bananen bomen zou paardrijden? Nou ik kan jullie vertellen, dat had ik zelf niet verwacht…

Het begon met een ontvangst in het chocolade museum waar we ook chocolade thee kregen. Dit werd gemaakt van de schil van de cacao boon. Daarna gingen we met de taxi naar het meer van Nicaragua. Hier gingen we per boot naar een berg waar onze tour zou beginnen. De trip over het water deed ons allemaal goed, en weer waren we ontzettend gelukkig om deel uit te maken van dit YPO project. Toen we aangekomen waren op de locatie moesten we even naar boven lopen. Wat was het toch ontzettend warm. Ik dacht dat ik de afgelopen weken zoveel had gesport dat dit wel een eitje moest zijn, maar door de warmte was iedereen behoorlijk bezweet toen we boven kwamen. Na ongeveer 10 minuten kwamen we bij de paarden. Ik was de gelukkige en mocht op het paard van sinterklaas rijden. Nou, ik vond het dood eng in het begin. Gelukkig was het een lief paard en liepen we al vrij snel door de bananen bomen. Vervolgens kwamen we bij de cacaoplantage en werd ons het proces van de cacaoboom uitgelegd. Er zijn verschillende soorten kleuren van de cacao bonen. Vervolgens kwamen we na een hele klim bij de plek waar ze het fermenteringsproces uitvoeren van de bonen. Hier verbouwden ze ook groene sinasappels die gebruikt worden voor de soep en koffie. Na de uitleg over het proces van de cacao kwam een groep jongens met twee mega grote stieren en hout. Ook hier mochten we nog even mee op de foto. Uiteindelijk kwamen we helemaal boven en keken we uit over het meer van Nicaragua, wat een plek!!! Hier kregen we een lunch en een stuk brownie waar men u tegen kan zeggen. Lekker lekker lekker… Na een uitrustmomentje mochten we weer terug naar beneden. Ik had het bloedheet en dacht, dit zal wel even duren. Maar Bob en Caspar hadden hun paardrij kunsten aardig onder de knie en die gingen in galop. Dat vond mijn paard ook wel interessant en we waren zo beneden. Onderweg nog een paar kleine aapjes gezien in het wild in de bomen. Wat was het toch onwijs gaaf. Toen we dachten dat het wel bijna was afgelopen, gingen we nog met een klein bootje naar een stukje mangrove. We gingen hier door het moeras en het was echt onwijs mooi met de vulkaan op de achtergrond (zie foto’s). Hier gingen we het water voelen, dat was dus gewoon rond de 60 graden doordat er stromend lava onder de grond ging. Het was echter wel 200 jaar geleden dat de vulkaan ontploft was. Na dit mooie uitzicht kwam dan misschien toen wel het meest koelste deel van de dag. We gingen stiekem zwemmen vanaf de boot, in het meer van Nicaragua. Heeeeeerlijke verkoeling. Daarna was het toch echt tijd om terug te gaan naar het park. Toen we daar aankwamen stond de taxi weer netjes op ons te wachten. Het duurde best wel lang tot de volgende taxi kwam omdat die blijkbaar niet gebeld was. De jongens die netjes achterin zaten op de achterbank, vonden dat ik wel op hun schoot kon liggen. Dus zo werd dit georganiseerd. Ik ging languit liggend over hun schoot en de gids kon voorin plaatsnemen. Dit alles kan natuurlijk in Nicaragua. Daarna nog een aantal biertjes gedronken met de gids en veel gesproken over het toerisme, opvallende dingen in Nicaragua en hij heeft ons zijn email en nummer gegeven, mochten we nog dingen willen weten of ondernemen. Ik kan nog wel drie pagina’s volschrijven over onze avonturen, maar we gaan nu ons programma voor de komende weken bespreken (HET PROJECT!!) en morgen reizen we naar onze bestemming: el Rama. Ik zal jullie binnenkort weer op de hoogte houden. Aron is onze fotograaf en heeft onze foto’s geplaatst op facebook (zie iedereen’s profiel) en we maken nog een YPO Nicaragua pagina voor al onze ervaringen en avonturen.
Jullie hebben nu een indruk van de eerste paar dagen, en er zullen nog vele avonturen volgen.

Liefs vanuit Granada met veel warmte en een gezellige sfeer.