Kamperen op een onbewoond eiland

Een aantal zullen de foto’s al wel langs hebben zien komen. Wat was het toch heerlijk. Even weg van de bewoonde wereld met onze Duitse vriendinnetjes en twee andere meisjes naar één van de Pearl Keys eilanden. Wonen op een onbewoond eiland. Verse vis eten (zelfs ik), krab vangen (Aron, Bob en Caspar), liggen in de hangmat, kampvuurtje maken, snorkelen, kleine schildpadjes uit hun ei zien kruipen, zonnen, boekje lezen, spelen met de poes, weer eten, pepernoten eten (met dank aan de ouders van Caspar), kletsen met de meisjes, lachen met zijn alle, kaartspelletjes spelen, zonnen, schuilen voor een hoosbui, varen met de boot, zon zon zon is wel een goede samenvatting van ons weekendje geweest. Ik hoef jullie niet uit te leggen dat dit echt fantastisch was. De meneer die op het eilandje woonde (in een mini houten hutje) was ook hartstikke aardig en Pedro, de organisator zorgde goed voor ons. Om jullie nog even te laten lachen dat niet alles helemaal perfect was; na de zonsondergang om een uur of 6 en na de verse maaltijd bereid door Pedro, begon het keihard te regenen en te stormen. Onze tent was al een paar keer beetje omhoog gewaaid, maar deze storm en hoosbuien wilde hij toch echt niet overleven. Dus op het allerlaatste moesten we hem dan toch onder het afdak verplaatsen (wat niet geweldig lukte) en de spullen eruit halen. Alles was aardig nat. Maar ook dit hoorde bij het avontuur. Met Marie en Laura (duitse meisjes die elkaar ook net ontmoet hadden) konden we het goed vinden. Gisteren toen we weer terug gingen naar het vaste land, was iedereen echt wel verdrietig. Hoe tof was het om gewoon even helemaal weg te zijn van de bewoonde wereld, van iedereen en het internet. We voelden ons wel heel erg bijzonder dat we deze once in a life time mochten meemaken.

Maar voordat we naar dit eiland toe gingen moest er vorige week volop worden gewerkt. Afgelopen week kwamen we er achter dat het eigenlijk zo is dat onze opdracht al bestaat. Fundacion de Pellas (landelijke organisatie) heeft al een plan geschreven voor het park, maar niet tot in detail uitgewerkt. Ook is het zo dat de gemeente gewoon een schop onder de kont moet hebben, niemand is verantwoordelijk voor bepaalde taken. Dus we hebben wat te doen komende weken. Vooral veel voorbereiden en we gaan van de ene meeting, terug aan het werk, naar de volgende meeting. Afgelopen week kan Maria José uit Managua(hoofd van Fundacion de Pellas, tourisme) voor een bespreking met alle ondernemers uit het dorp. Hazel moest iedereen uitnodigen met een officiële uitnodiging en de mensen moesten tekenen als ze de uitnodiging hadden ontvangen. Ik was verbaasd dat er alsnog bedrijven niet werden uitgenodigd en dit pas 1,5 dag van te voren werd gedaan. Maar dat is de cultuur en het politieke spelletje wat hier wordt gespeeld. Woensdag was het zo ver, en kwam Maria Jose met haar auto die werd gereden door een chauffeur naar Rama. Ze belde mij al vrij vroeg of we al wat eerder konden komen. Ze ontving ons hartelijk en we gingen even doornemen wat ze ging vertellen. Daarna bleken er toch meer ondernemers te zijn gekomen als de vorige keer. Dat vonden we wel erg leuk, een aantal hadden een businessplan geschreven en daar kregen ze feedback op. Na de bijeenkomst moesten we even wachten en toen gingen we met de pickup (jongens achterop en Hazel en ik achterin) uit eten bij het ‘duurste’ restaurant van Rama op kosten van Fundacion de Pellas. Niet verkeerd. Eenmaal daarna waren we eigenlijk behoorlijk moe en gingen we ons voorbereiden op ons weekendje weg. Vrijdg om 5 uur (in de morgen) waren we bij de Panga (de boot naar Bluefields). We kochten ons kaartje en zouden pas in de 6e panga zitten, en we waren pas de eerste van de lijst. Dat betekent dat je moet wachten tot de panga vol zit. Hij vertrekt gewoon als er 20 mensen inzitten. Hoe we het uiteindelijk hebben gedaan, weet ik niet, maar we zaten in de eerste Panga die vertrok naar Bluefields. Wij zaten lekker in onze t-shirtjes en iedereen trok steeds meer kleren aan. Wij keken een beetje raar, maar toen we eenmaal op de rivier waren en we knoert hard over de rivier gingen, was het toch iets frisser dan verwacht. In bluefields aangekomen na 1,5 uur, gingen we met de volgende Panga naar Laguna de Perlas. Ook daar waren we ongeveer na 1 uurtje en om half 10 hadden we een tentje gevonden waar we konden ontbijten. Het weer was niet top, dus hebben we besloten daar een dagje te verblijven in het restaurant wat zicht had op de laguna. Met wat kaartspelletjes en later met de Duitse meisjes die we daar hadden ontmoet hebben we een ‘chille’ dag gehad. ’s Avonds en eind van de middag het ‘dorp’ verkent en uiteindelijk in een reggae bar aangekomen. De volgende dag begon ons avontuur wat hierboven beschreven staat. Nu zit ik lekker in het hotel en gaan we zo naar de la Purisima (als je het zo schrijft) meemaken. Het is zo dat ongeveer elke dag een bedrijf, familie of iemand dit viert. Dat betekent dat in de kerk (die naast het hotel staat waar wij slapen) om 4-5 uur de dienst in de ochtend begint. Er optochten zijn en de hele dag vuurwerk wordt afgestoken. Waardoor veel honden blaffen en er naast het vele lawaai en muziek op straat het lekker druk is. We zullen maar zeggen dat we soms nog eventjes moeten wennen hieraan. De komende twee weken zullen we ons weer vermaken en werken in Rama. De tijd vliegt als je het leuk hebt, zeggen ze wel eens. Het mag duidelijk zijn dat dit ook het geval is voor ons. De jongens hebben nu overigens wel een eigen kamer in het hotel, wat voor hen wel prettig is, zodat ze wat meer ruimte hebben. Daarnaast ben ik er van overtuigd dat we de volgende weken ook nog genoeg entertainment zullen hebben.

Liefs en veel groetjes van de verbrandende, bruinwordende Hotello’s in Nicaragua.