Aangekomen in Rama

In het laatste verhaal dat jullie hebben kunnen lezen stond dat we zouden vertrekken naar el Rama. Daar zijn we inmiddels aangekomen. Donderdag de 20ste hadden we in de ochtend een afspraak in Managua (de hoofdstad) met Maria José van fundacion centro empresial proyecto turismo Pellas. Zij gaat onder andere over het toerismebeleid in Nicaragua. We werden hier ontvangen in een prachtig gebouw en het was allemaal keurig verzorgd. Het was vrij vermoeiend om het gesprek te kunnen volgen in het Spaans, maar de ideeën van deze organisatie kwamen bijna overeen met het idee dat wij bij het project hebben. Het plan is om met een aantal ondernemers aan de gang te gaan en hen te begeleiden bij het verbeteren van het hotel of restaurant. Het zal hier gaan om de menu kaart, de promotie, de aankleding, de manier van werken, email, presentatie etc. Daarnaast is een gedeelte van ons project bij el Recreo, een plantage waar ze onder andere rubber, bamboe en koffie verbouwen. Tot op heden is dit niet toeristisch, maar het idee is dat dit voor toeristen wellicht interessant kan zijn om te bezoeken. Wij kunnen hierbij onze kennis gebruiken die we hebben opgedaan bij de cacao tour van afgelopen week. De bedoeling is dat wij hier een plan voor gaan schrijven, zodat ze hier in de toekomst mee aan de gang kunnen gaan. (wellicht onze opvolgers) Er zijn nog meer projecten gaande, maar dit is wat wij in 10 weken wel kunnen oppakken. Na de vergadering gingen we met onze taxi op weg naar het busstation van Managua. Onderweg hebben we één van de actieve vulkanen gezien van Nicaragua en konden we op het busje van de taxichauffeur staan om deze even te fotograferen. Boven de vulkaan hing zwarte/donkere rook die afkomstig was van de vulkaan. Bizar om te zien. Uiteindelijk zijn we aangekomen op het busstation, we hadden gelukkig snel zitplaatsen voor in de bus geregeld. We moesten toen nog 1,5 uur wachten voordat de bus zou vertrekken. Het was bizar om te zien hoe het werkte in het busstation. Er stonden stoelen waar we konden zitten wachten en onwijs veel kraampjes en mensen die eten verkochten. De jongens zeiden dat ze het aan prison break moesten denken. Hier hebben we volgens mij uiteindelijk geen foto’s gemaakt omdat we al opvallend genoeg waren met onze backpacks en daarnaast nog gewone rugtassen. Toen de bus was aangekomen, moesten we de backpacks afgeven bij ‘het ruim’ en gingen wij in de bus zitten. Het waren aangename stoelen waar wij best een aantal uur op konden zitten. Toen de bus eenmaal begon te rijden, werd het steeds voller in de bus, per stop. Mensen werden letterlijk de bus ingeduwd zo nu en dan, om het maar te laten passen. Aron had zelfs een meneer die ongeveer bij hem op schoot zat. Per stop kwamen er ook mensen in de bus om verschillende soorten eten te verkopen aan de passagiers. Om de bus een stuk aangenamer te maken, had de buschauffeur bedacht om muziek op te zetten. Je moet je dan bedenken dat dit niet een beetje achtergrond muziek is, maar echt muziek waar je ipod het qua geluidsniveau bijna niet kan overtreffen. Maar ook dit was een leuke ervaring. Na de batchata en reggeton muziek kwam de kleine tv uit het plafond, waar we Nicaraguaanse humor konden kijken. Het was uiteindelijk een busreis van ruim 5,5 uur en we kwamen aan in een donker Rama. Gelukkig was het niet ver lopen naar het hotel en waren onze kamers gereed. Babet en ik hadden een klein kamertje waar twee bedden stonden met een klein badkamertje. Prima voor een eerste nacht. We hebben even gegeten bij restaurant de Expresso en daarna begon het ontzettend hard te regenen. Dat is wel normaal in een regenperiode, maar het leek wel alsof het niet meer zou stoppen. Om een goed voorbeeld te geven; mijn birckenstocks zijn er nog nat van. Verder viel ons op dat het relatief vies was op straat en er veel leven/drukte was. Na een prima nacht (met vroeg wakker worden door de mensen die toch om 5 uur beginnen met het leven) hebben we ontbeten in het hotelletje. We hadden om half 9 een afspraak met iemand van het hotel om een huis te kunnen bekijken, waar we eventueel konden wonen. Het huisje wat we als eerste bekeken, was helaas niet gemeubileerd en er was eigenlijk ook geen douche nu ik er aan terug denk. Daarna zijn we naar het kantoor van de stedenband gelopen en hebben we de eerste mensen ontmoet. Ze waren heel vriendelijk en vonden onze zelfbedrukte shirts met Hermaniemento Rama- Maastricht erg leuk. Ik moet wel zeggen dat we erg bekeken werden op straat, niet alleen door de shirts, maar ook omdat ze hier niet vaak blonde mensen/toeristen zien. Na even een klein praatje met iedereen te hebben gemaakt, gingen we naar een ander huis kijken wat Oniel had gehoord. We namen de motortaxi naar een bepaalde plek en al vrij snel voor Nicaraguaanse begrippen kwam de dame van het huis. Het was een prachtig huis, met een douche, grote woonkamer en slaapkamer. Er stonden spullen die we eventueel zouden kunnen gebruiken en twee grote bedden. Vooral de jongens zagen dit huis helemaal zitten. Ik had zelf wel een beetje mijn twijfels bij het huis. We besloten om in de middag een aantal andere hotels te gaan bezoeken zodat we een idee hadden van het aanbod van Rama. Dit was in het kader van ons project, maar ook om te kijken welke mogelijkheden er nog meer zijn om te verblijven. Na drie hotels te hebben bezocht, kwamen we bij hotel castillo real. Hier ging er echt een wereld voor mij open. Een nieuw, vrij modern hotel waar ze tegen een leuke prijs de kamers aanbieden. Voor mij was al vrij snel de beslissing gemaakt toen ik zag dat er een ventilator en koelkast op de kamer stond en ze per verdieping een ruimte hebben met lounge banken en een grote tv. De jongens zitten daar op dit moment lekker film te kijken. De keuze viel op het hotel. We hebben een leuke prijs kunnen afspreken met de eigenaar van het hotel omdat we langer hier zullen verblijven. Na het bezoek aan het hotel hebben we lunch gegeten bij Casablanca, een restaurant aan de rivier. Ik vond het echt als vakantie aanvoelen toen we daar lekker zaten te eten aan het water. Daarna zijn we terug gelopen naar het (oude) hotel en zijn we gaan sporten. Zoals ik al vertelde, is het hier behoorlijk warm. Dus je kan je voorstellen dat het sporten erg was afzien. Maaaaaar ik heb toch de hardloopband getest en de jongens hebben vooral spieren getraind. De man in de sportschool was ontzettend aardig en heeft ons goed geholpen. Ik verwacht dat we hier wel vaker naartoe zullen gaan. Na het sporten ben ik met babet brood gaan halen bij de bakkerij van Rama. Niemand had ooit kunnen weten dat dit een bakkerij was, want het zag eruit als een normaal huis. We konden naar achteren doorlopen en hier hadden ze versgebakken witbrood. Prima dacht ik zo. Op de terugweg naar het hotel kwamen we bij een slachterij waar de varkens net op straat stonden om naar binnen te worden gebracht, het kan hier allemaal! We hebben even een broodje gegeten in het hotel en moesten toen alweer naar de Casablanca, daar zouden we afspreken met een aantal vrienden van Babet. We hebben twee mensen ontmoet, die ontzettend aardig en grappig waren! Daarna nog even een drankje gedronken in een discotheek van een Nederlandse eigenaar en lekker naar bed. Toen ik vanmorgen weer mijn backpack had ingepakt, de deet (voor de muggen), zonnebrand had gebruikt, zijn we naar het nieuwe hotel gewandeld. Al snel belde Babet dat ze via via een mevrouw had geregeld die onze was wel wilde doen tegen het bedrag van 600 cordoba per maand. Dit is ongeveer 20 euro. Daar waren wij natuurlijk wel heel blij mee! Na dit te hebben geregeld zijn we ergens gaan ontbijten. De jongens hebben voor het eerst een Nicarugaans ontbijt geprobeerd; rijst met bonen. Ik kreeg een lekker roerbak ei met brood, dat vonden ze toch wel een beetje raar. Maar met een beetje Spaans, krijg je behoorlijk wat voor elkaar gelukkig. Het valt mij op dat de mensen ontzettend aardig zijn en de moeite nemen om je te verstaan. Daarna ben nog even met Aron en Caspar bij een smoothie tentje geweest. Hier verkochten ze allerlei shakes van milkshakes tot aan de groene sapjes met bleekselderij. Ik had gekozen voor eentje met watermeloen, kersen en ananas, geen slechte keuze. Na de boodschappen zijn we nu even aan het relaxen in het hotel. Vanavond staat er een feest in Rama op de planning en morgen gaan we naar een baseball wedstrijd. Genoeg te doen de komende dagen!

Ik hoop dat jullie weer even op de hoogte zijn van onze eerste indruk in Rama en volgende week zal ik proberen om weer een blog te schrijven.

Voor een aantal mensen die vroegen wat nou het tijdsverschil was met Nederland: het is hier 7 uur vroeger dan in Nederland. Ook hebben we allemaal een nummer van hier, dus whatsappen kan wel op ons oude (NL)nummer, maar bellen moet via skype!

Warme groetjes,
Laura en ook namens de boys.